W niektórych przypadkach szkoła może stać się pierwotną, a nie wtórną przyczyną dziecięcych zaburzeń nerwicowych.

Jeśli dzieciom wrażliwym, nieśmiałym i przeciętnie zdolnym szkoła stawia zbyt wysokie w stosunku do ich możliwości i uzdolnień wymagania, jeśli nauczyciel jest zbyt ostry i surowo traktuje uczniów, jeśli dzieci od momentu wstąpienia do szkoły stają się przedmiotem drwin i śmiechów kolegów z racji źle brzmiącego nazwiska, niewłaściwego ubrania, swego wyglądu fizycznego (np. jeśli dziecko jest otyłe, ma niski wzrost, twarz usianą piegami, rude włosy, nie dosłyszy, nosi okulary), to w miarę upływu czasu narasta w nich poczucie niezasłużonej krzywdy i niechęci do szkoły, poczucie zagrożenia na terenie klasy, które prowadzi do stałego napięcia i niepokoju, wyzwalając różne reakcje nerwicowe, jakich dziecko nigdy nie przejawiało na terenie domu w okresie przedszkolnym.